Salvo (2013)

Yönetmen: Fabio Grassadonia, Antonio Piazza
Oyuncular: Saleh Bakri, Sara Serraiocco, Mario Pupella, Luigi Lo Cascio, Giuditta Perriera
Senaryo: Fabio Grassadonia, Antonio Piazza

Fabio Grassadonia ve Antonio Piazza ikilisinin yazıp yönettiği Salvo, karizmatik mafya tetikçisi Salvo'nun bir infaz sonrasında evde infaz ettiği adamın görme engelli kızkardeşi Rita'yı öldürmeyip saklaması, zamanla da ona bağlanmasını konu alan bir yapım. Aslında bu zamanla kısmı, filmin bazı eksiklikleri yüzünden hiç de zaman almış gibi görünmeyerek iki baş karakterinin arasındaki ilişkiye zarar verir nitelikte. Her ne kadar filmin ağır yapısı Pamuk Prenses ve iyi kalpli avcının Stockholm Sendromu soslu ilişkisinin tuğlalarını örmeye müsait olsa da, 110 dakikalık süre bu ağır işleyişe sebep olacak gereksiz uzunluktaki bazı sahnelerle şişirilerek asıl verilmesi elzem duygular ufak ayrıntılarla ve oyuncuların iyi performanslarıyla kapatılmaya çalışılıyor. Yazar / yönetmen ikilisi yönetmenlik olarak Sicilya'nın sıkıntılı yüzünün de sağladığı avantajla genel olarak başarı gösterseler de, senaryonun sağlayacağı avantajları adeta ellerinden kaçırmışlar denebilir.

Variety dergisinin Salvo'yu “İtalyan sinemasının yeniden doğuşu” ilan etmesi (şayet doğruysa) çok abartılı olmuş. En son kazanılan Oscar'ı saymazsak İtalyan sinemasının durgunluğu malum. Ama Salvo ile yeniden doğuş gibi bir durumu ancak Variety yazarlarının çok uzun süre İtalyan filmi izlememiş olmalarına bağlayabiliriz. Belki senaryoya biraz özen gösterilse, yeniden doğuş olmasa da yeni bir soluk katabilecek potansiyele sahip olduğu söylenebilir. Zira ne romantizmini, ne de suç örgüsünü tam oluşturabilmiş bir film değil Salvo. Film Rita'nın görme engelli olup olmadığını bile doğru dürüst işleyebilmiş değilken, onun abisini acımasızca öldürüp gömen Salvo'yu benimseyebilmesini ancak ve ancak kendi hayatını bağışlamış olmasına vermemizi bekliyor. Bu da çok kolaycı bir senaryo mantığı. Öyle dahi olsa, şu başlangıçtaki Rita ve Salvo'nun ilk karşılaştıkları evdeki sahnelerinden tasarruf edilerek ikisinin uyum sürecine daha fazla zaman ayrılabilirdi. Ama söylediğimiz gibi, gerek Saleh Bakri'nin Salvo karakterine kattığı gizem, en önemlisi de Sara Serraiocco'nun Rita performansı, böylesine ağır ilerleyen bir filmde bu sürecin hızlı geçildiği gerçeğinin üzerini örtebiliyor. Bu da filmi kaçırılmış bir fırsat olarak gösterebiliyor.