Yönetmen: Lexi Alexander
Oyuncular: Elijah Wood, Charlie Hunnam, Claire Forlani, Leo Gregory, James Allison, Brendan Charleson
Senaryo: Lexi Alexander, Dougie Brimson, Josh Shelov
Müzik: Christopher Franke
Futbol bir fenomen. Diğer spor dallarından farklı bir heyecan, yoğunluk var. 22 kişinin büyük bir alanda, açık havada girdikleri iktidar mücadelesi, rekabetlerin en ateşlisi, en üzerinde konuşulanı olmalı. Diğer spor dallarının da kendine has hayran kitlesi olmasına rağmen, futbolun rüzgarı karşısında biraz gariban kalıyorlar. Futbol kendi kurallarını, kendi yıldızlarını, kendi estetiğini, kendi pazarını oluşturduğu gibi, kaçınılmaz biçimde kendi fanatizmini ve fanatiklerini de yaratmıştır.
Futbol fanatizmi bambaşka bir olay. Bütün sosyolog, antropolog, psikolog, jeolog, hatta zoologların bile araştırma sahasına girebilecek derecede kapsama genişliğine sahiptir. Bu ilgi ve yaygınlığın getirdiği kamplara bölünme de maalesef futbolun peşinden bir kuyruk gibi sürükleniyor. Sahada oyun oynayan insanların en kutsal değerlerine küfür etmekten, adam öldürmeye kadar varan fanatizm, başlıbaşına bir hastalık. Kimimiz bu hastalığı daha mülayim bir biçimde yaşarken, bazılarına ameliyat bile kar etmiyor. İnsanız, garibiz! Birlik beraberlik mesajları verir, sonra konumları, ırkları, takımları yüzünden onları kategorilere ayırırız. Rekabet desen, her sporda var. Peki niye bir boks maçında hakeme sövülmez, veya bir su topu müsabakasında sahaya pet şişe atılmaz sorularının cevapları basit ve komiktir. Ama futbolun cevapları çok daha zor.
Alman Lexi Alexander, İngiliz holiganların West Ham ve Willmall gibi iki ezeli rakip eksenindeki mücadelelerini, tipik Amerikan tarzı giriş-gelişme-sonuç üçgeninde işleyen, alışıldık bir sürükleyiciliğe sahip, sert ve ortalama bir film çekmiş. (Bu cümle de bir zamanlar Ümit Aktan’ın bir maçta kurduğu “Brezilyalının pasında Hollandalı golü attı, İspanyol takımı öne geçti, sonra Gallinin pasında Uruguaylı golü attı İngiliz takımı beraberliği yakaladı” cümlesine benzedi.) Hatta ufaktan Fight Club, Scent Of A Woman, Braveheart gibi yan yana gelişi “ne alaka” dedirten filmlere de kendince saygısını göstermiş. Üstelik “Birkaç yumruk yiyip, camdan yapılmış olmadığınızı anladığınızda, sınırlarınızı zorlamadan yaşadığınızı hissedemezsiniz.” repliğine ve “Stand Your Ground” sloganına sahip çıkıyor. Kavga sahneleri akıcı, resim çekme, kadraj alma, ışık, renk kullanımı da başarılı. Oyuncular, hikayeye dahil olmamızı sağlayacak ölçüde standart. Atılan goller bunlar, gelelim yenilenlere.. Futbol üzerine birkaç sağlam sosyo-kültürel bakış beklerdim, çünkü omurga buna çok müsait. Yine o omurga, çok beğendiğim İngiliz mizah anlayışına yardım ve yataklık edebilirdi. Dram olduğu her halinden belli filmin espiri averajı neredeyse sıfır. “Hugh Grant filmi” espirisine benzer başka kurnazlıklar yapamayacak bir film olmamalıydı. İngilizlerin Thames Nehri, Londra Köprüsü kadar ünlü holiganlarının hiddetleriyle karşılaşmadık belki ama bazı kısımların fazlaca abartıldığını düşünmeden edemiyor insan. Hiç olmazsa gazeteci ve yorumcu nefretinin kökeni, biraz daha altı çizilmesi gereken bir mevzuydu.
Matt gibi Harvard son sınıftan komplo ile atılan bir delikanlının, İngiltere’deki evli ablasını ziyarete gelip, eniştesinin holigan kardeşi Pete ile tanışarak bir günde holigan oluşu bana ters geldi. Bu filmi bir takıma benzetirsek, belki de filmin en dolu karakteri Pete’in, takımın olası galibiyetinde önemli rol oynaması kaçınılmaz olurdu. Takımın belkemiği yeterince desteklenseydi, saha şartları uygun, hakem adil olsaydı.. Hele finalde holiganizmin Matt’e sağladığı özgüven konulu sahne ile, İngiliz’e olandan Amerikalı’nın çıkardığı ders klişesine yine şahit oluyoruz. Sonuç olarak atılan ve yenilen gollere bakarsak, ortada hiç de sıkıcı olmayan, ama hasta ve sakatlıklar sebebiyle bir süre dinlenmesi gereken bir film durduğunu söyleyebiliriz. Ne de olsa futbol fanatikleriyle ilgili pek fazla film yok. The Football Factory var mesela. Hele de o açılış sahnesi.
Futbol bir fenomen. Diğer spor dallarından farklı bir heyecan, yoğunluk var. 22 kişinin büyük bir alanda, açık havada girdikleri iktidar mücadelesi, rekabetlerin en ateşlisi, en üzerinde konuşulanı olmalı. Diğer spor dallarının da kendine has hayran kitlesi olmasına rağmen, futbolun rüzgarı karşısında biraz gariban kalıyorlar. Futbol kendi kurallarını, kendi yıldızlarını, kendi estetiğini, kendi pazarını oluşturduğu gibi, kaçınılmaz biçimde kendi fanatizmini ve fanatiklerini de yaratmıştır.
Futbol fanatizmi bambaşka bir olay. Bütün sosyolog, antropolog, psikolog, jeolog, hatta zoologların bile araştırma sahasına girebilecek derecede kapsama genişliğine sahiptir. Bu ilgi ve yaygınlığın getirdiği kamplara bölünme de maalesef futbolun peşinden bir kuyruk gibi sürükleniyor. Sahada oyun oynayan insanların en kutsal değerlerine küfür etmekten, adam öldürmeye kadar varan fanatizm, başlıbaşına bir hastalık. Kimimiz bu hastalığı daha mülayim bir biçimde yaşarken, bazılarına ameliyat bile kar etmiyor. İnsanız, garibiz! Birlik beraberlik mesajları verir, sonra konumları, ırkları, takımları yüzünden onları kategorilere ayırırız. Rekabet desen, her sporda var. Peki niye bir boks maçında hakeme sövülmez, veya bir su topu müsabakasında sahaya pet şişe atılmaz sorularının cevapları basit ve komiktir. Ama futbolun cevapları çok daha zor.
Alman Lexi Alexander, İngiliz holiganların West Ham ve Willmall gibi iki ezeli rakip eksenindeki mücadelelerini, tipik Amerikan tarzı giriş-gelişme-sonuç üçgeninde işleyen, alışıldık bir sürükleyiciliğe sahip, sert ve ortalama bir film çekmiş. (Bu cümle de bir zamanlar Ümit Aktan’ın bir maçta kurduğu “Brezilyalının pasında Hollandalı golü attı, İspanyol takımı öne geçti, sonra Gallinin pasında Uruguaylı golü attı İngiliz takımı beraberliği yakaladı” cümlesine benzedi.) Hatta ufaktan Fight Club, Scent Of A Woman, Braveheart gibi yan yana gelişi “ne alaka” dedirten filmlere de kendince saygısını göstermiş. Üstelik “Birkaç yumruk yiyip, camdan yapılmış olmadığınızı anladığınızda, sınırlarınızı zorlamadan yaşadığınızı hissedemezsiniz.” repliğine ve “Stand Your Ground” sloganına sahip çıkıyor. Kavga sahneleri akıcı, resim çekme, kadraj alma, ışık, renk kullanımı da başarılı. Oyuncular, hikayeye dahil olmamızı sağlayacak ölçüde standart. Atılan goller bunlar, gelelim yenilenlere.. Futbol üzerine birkaç sağlam sosyo-kültürel bakış beklerdim, çünkü omurga buna çok müsait. Yine o omurga, çok beğendiğim İngiliz mizah anlayışına yardım ve yataklık edebilirdi. Dram olduğu her halinden belli filmin espiri averajı neredeyse sıfır. “Hugh Grant filmi” espirisine benzer başka kurnazlıklar yapamayacak bir film olmamalıydı. İngilizlerin Thames Nehri, Londra Köprüsü kadar ünlü holiganlarının hiddetleriyle karşılaşmadık belki ama bazı kısımların fazlaca abartıldığını düşünmeden edemiyor insan. Hiç olmazsa gazeteci ve yorumcu nefretinin kökeni, biraz daha altı çizilmesi gereken bir mevzuydu.
Matt gibi Harvard son sınıftan komplo ile atılan bir delikanlının, İngiltere’deki evli ablasını ziyarete gelip, eniştesinin holigan kardeşi Pete ile tanışarak bir günde holigan oluşu bana ters geldi. Bu filmi bir takıma benzetirsek, belki de filmin en dolu karakteri Pete’in, takımın olası galibiyetinde önemli rol oynaması kaçınılmaz olurdu. Takımın belkemiği yeterince desteklenseydi, saha şartları uygun, hakem adil olsaydı.. Hele finalde holiganizmin Matt’e sağladığı özgüven konulu sahne ile, İngiliz’e olandan Amerikalı’nın çıkardığı ders klişesine yine şahit oluyoruz. Sonuç olarak atılan ve yenilen gollere bakarsak, ortada hiç de sıkıcı olmayan, ama hasta ve sakatlıklar sebebiyle bir süre dinlenmesi gereken bir film durduğunu söyleyebiliriz. Ne de olsa futbol fanatikleriyle ilgili pek fazla film yok. The Football Factory var mesela. Hele de o açılış sahnesi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder