28 Mayıs 2008 Çarşamba

Bee Season (2005)


Yönetmen: Scott McGehee, David Siegel
Oyuncular: Richard Gere, Juliette Binoche, Flora Cross, Max Minghella, Kate Bosworth
Senaryo: Myla Goldberg, Naomi Foner
Müzik: Peter Nashel

11 yaşındaki Eliza’nın kelime heceleme konusundaki yeteneği keşfedilinceye kadar Naumann ailesi dört ferdiyle sıradan bir hayat yaşamaktadır. Eliza’nın öğrendiği ve hecelemeye başladığı her yeni kelimeyle aile içindeki sırlar açığa çıkmaya başlar. Sanki küçük kızın kazandığı her yarışma anne Miriam ve baba Saul arasındaki bir köprüyü dağa yıkmaktadır. Eliza ulusal şampiyonluğa adım adım yaklaşırken, sorunları ertelendikçe büyümüş bu ilişki de sona doğru ilerlemektedir.

Afişinden bile ailecek izlenebilecek bir film havası saçan, zira öyle de olan bir film. Nauman ailesinin küçük kızı Eliza'nın eyaletler arası kelime kodlama yarışması ekseninde, sorunlu anne Juliette Binoche'nin Avrupa yüzünün kopyala-yapıştır şeklinde uyarlanışı, yarışmaya katılacak olan Eliza’ya yoğunlaşan ebeveyn ilgisini, güzel bir kızın da yardımıyla hint mistisizmine kanalize eden büyük çocuk Aaron'un (bu roldeki Max Minghella, rahmetli Anthony Minghella’nın oğludur) empati-sempati yaratmaktan uzak, ruhsuz duruşu ve son olarak ailesini derleyip toparlamaya çalışan, iki ayağı bir pabuca sığmamış baba Richard Gere… Filmin yönetmen ikilisi Scott McGehee ve David Siegel’ın 2001 yapımı bağımsız suç dramı The Deep End’i pek beğenmiştim. O film de TV uzun metrajları ayarında olmasına rağmen kesinlikle Bee Season gibi cılız değildi bana göre. Genel yapısı itibariyle kendisine sorun bulmak ya da uydurmak zorunda hisseden kaşıntılı yapısı, yine de sadece Binoche’nin geçmişteki bir kazaya dayalı muğlak kalmış sorunlu anne duruşu ile inandırıcılığa bürünmüş denebilir. Buna bağlantılı olarak esasen filmin başrolü sayılacak küçük Eliza'nın finalde yaptığı hamle ile devleştiği, filmin savunduğu mesajı da bu sayede daha güçlü iletebildiği de söylenebilir. En belirgin amacı aile içi iletişimsizliği dile getirmek olan, buna rağmen herkesin sanki bir şekilde birbirleriyle kolayca iletişim kurabileceğini hissettiren film, bu yapısıyla inandırıcı olmak ile olmamak arasında bocalıyor. Başa dönersek, ailecek izlenebilecek bir film neticede. İzleyen aileye birşeyler iletebilir mi, aileden aileye değişir.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder