Blue Ruin (2013)

Yönetmen: Jeremy Saulnier
Oyuncular: Macon Blair, Devin Ratray, Amy Hargreaves, Kevin Kolack, Eve Plumb, David W. Thompson
Senaryo: Jeremy Saulnier
Müzik: Brooke Blair, Will Blair

Hırsız gibi girdiği evlerde banyo yapan, çöpten beslenen, külüstür arabasında uyuyan, saçı sakalı birbirine karışmış bir adam izliyoruz. Onu arabasında uyurken alıp merkeze götüren polis memuru sayesinde adının Dwight olduğunu öğrendiğimiz bu adam, yıllar önce ebeveynlerini öldüren katilin hapisten çıkacağını öğreniyor ve onu öldürmek için pusuya yatıyor. Amerikan bağımsız sinemasının yeni yönetmenlerinden Jeremy Saulnier'in yazıp yönettiği Blue Ruin, detayları filmin sonlarına doğru ortaya çıkacak bir intikam öyküsünü adım adım kan davasına dönüştüren hikayesini kanlı olduğu kadar naif bir üslupla işliyor. Bir anti kahramanda bulunması gereken özelliklerin çoğunu taşıyan Dwight'ı baştan sona takip eden Saulnier, hem onun intikam arzusunu, hem de bu arzuyu gerçekleştirmek için yaşadığı acemilikleri çok iyi yansıtıyor. Filmin her sahnesinde gördüğümüz, acısına ve intikam isteğine ortak olduğumuz Dwight'ın tekinsiz bir evsizden, inek öğrenci görünümlü bir korkağa dönmesi de bu özdeşleşmeyi etkilemiyor.

Temkinli ve cesur olmasına rağmen körü körüne bir intikama kilitlenmiş acemilikleri sayesinde bir türlü seyirciye güven vermeyen Dwight, karşısına aldığı kalabalık Cleland ailesiyle tek başına mücadele ederken belki de onlardan fazla kendi kendine zarar veriyor. Bu kaba haliyle rahatlıkla ucuz bir Adam Sandler komedisi olarak bile büyük şirketlere pazarlanabilecek bir film iken, Saulnier hem Dwight'ı, hem de onun intikam yolculuğunu hüzün ve gerilimle harmanlayıp huzursuz bir atmosfer yaratmayı çok iyi başarıyor. Konfüçyüs'ün "intikam yolculuğuna başlamadan önce iki mezar kaz" sözüne istinaden gözünü karartmış bir adanmışlık sergileyen Dwight'ın zayıflığından gereksiz bir kahramanlık türetmeye kalkışmıyor. Fakat biçim yönünden benzerlikler taşıyan 2007 tarihli Jeff Nichols filmi Shotgun Stories kadar uzlaşmacı da sayılmaz. Sert ve kanlı çözümleri, çoğu zaman şiddeti ve ölümü gerçekçi biçimde estetize etmesiyle sonuçlanıyor.

Macon Blair'in Dwight performansı, filmin onun üzerinden aktarmaya çalıştığı her türlü duyguya çok hakim. Bağımsız film ağırlıklı kariyeriyle dikkat çeken oyuncu, komediye daha yatkın görünen yüz hatlarını Blue Ruin'de dram ve gerilim unsurlarına kolaylıkla adapte edebilen bir tarza sahip. Dwight'ın kağıt üstünde kalan tüm özelliklerini hayata geçirirken, karakterin yaşattığı güvensizlik duygusunu, aktör olarak verdiği güvenle dengeliyor. Dwight'a silah tedarik eden liseden arkadaşı Ben rolüyle izlediğimiz Devin Ratray de kısa rolüyle filmin karakterine uygun şekilde Dwight'ın intikam duygusuna destek çıkan bir ciddiyet ve dostluk örneği sergiliyor. Yıllar geçtikçe rahmetli usta komedyen John Candy'yi daha fazla andırıyor olduğu bir gerçek. Blue Ruin, Cannes 2013'te Fipresci başta olmak üzere çeşitli bağımsız film festivallerinden ödüller almış dolambaçsız bir intikam öyküsü. Dolambaçlı olan tarafı ise öyküyü ele alış tarzının kan kırmızısına da, "blue" kelimesine hüzün eşanlamı yükleyen şiirselliğe de kapılarını açık tutması.