Swallow (2019)

 
Yönetmen: Carlo Mirabella-Davis

Oyuncular: Haley Bennett, Austin Stowell, Elizabeth Marvel, David Rasche, Denis O'Hare, Laith Nakli, Luna Lauren Velez

Senaryo: Carlo Mirabella-Davis

Müzik: Nathan Halpern

Varlıklı bir ailenin veliahtı Richie ile evli olan ve hamile kaldığını öğrenen Hunter, hamileliğinin ilk aylarında ufak nesneleri yutma arzusunun gitgide yükseldiğini ve buna karşı koyamadığını fark eder. Bu durum tehlikeli bir noktaya geldiğinde tıbbi ve psikolojik yardım almak zorunda kalır. Hunter bir yandan eşi ve ailesinin gitgide artan baskılarını göğüslemeye çalışırken bir yandan da takıntısının ardındaki karanlık sırrı açığa çıkarmaya uğraşır. Toprak, kağıt, saç, boya, kül vb. gibi besin olarak kabul edilmeyen maddelerin devamlı ve ısrarlı bir şekilde yenilmesi veya yutulması alışkanlığı olan Pika sendromuna sahip bir genç kadının yaşadıklarını konu alan Swallow, Carlo Mirabella-Davis'in senaryosunu yazıp kendisinin yönettiği bir ilk film. Sanıldığının aksine bu rahatsızlıkla ilgili farkındalık yaratmak veya öğretici bir üslupla bunun üstesinden gelmek gibi bir amaç gütmeyen Mirabella-Davis, onu senaryosunun karanlık ve gizemli bir aracı haline getirerek Hunter'ın ruhsal dalgalanmalarının yansımalarından biri olarak kullanıyor. Alt sınıftan bu aileye gelin olarak geldiği için aile buluşmalarında sık sık kayınpederi ve kayınvalidesinin üstü açık ya da kapalı imalarına maruz kalan, önemsenmeyen Hunter, sadece doğuracağı varisin hatırına ilgi görür hale geliyor.

Carlo Mirabella-Davis, senaryosunun bir çok farklı versiyonu çekilebilecek dram ve gizem potansiyelini çok yerinde hamlelerle açığa çıkarıyor. Hunter'ın tesadüfen eline geçen nesnelerle olan tuhaf ilişkisini, onları yutmadan birkaç saniye öncesindeki muğlak tutkusunu çok iyi betimliyor. Anlam veremediğimiz Pika sendromuna sahip kişilerin o nesnelere olan takıntılarını tanıma fırsatı buluyoruz. 2002 tarihli Marina de Van filmi Dans ma paeu'da vücudunu kesmekten, hatta küçük parçalar koparıp yemekten haz alan Esther'ın bu saplantılı haline benzer şekilde ürkütücü bir sakinlik görüyoruz bu anlarda. Hunter'ın tuhaf dinginliği, onu hem kırılgan, hem de patlamaya hazır bir bomba arasındaki ince çizgide konumlandırıyor. Eşine ve onun ailesine karşı gösterdiği uysallığının bir noktada biteceğini biliyor, o noktanın yeri ve zamanının belirsizliğine kapılıyoruz. Ama Mirabella-Davis, elindekilerle yetinmeyip Hunter'ın daha derinlerine inmek, Pika sendromunu yüzeysellikten sıyırmak istiyor. Geçmişe dair kimseye anlatmadığı bir sırrın açığa çıkması, Hunter'ın kendisiyle barışmaya duyduğu ihtiyacı tetikliyor. Gerilimin tavan yaptığı olağanüstü yüzleşme sahnesi, filmin interaktif gücünün somutlaştığı bir arınmaya, gecikmiş bir hesaplaşmaya, uzun süre acı veren çürük bir dişten ya da bel büken bir yükten kurtulma çabasına dönüşüyor.

Swallow, sağ gösterip hem sağ, hem sol vuran filmlerden biri. Eline geçirdiği Pika rahatsızlığını sömürmeden, tümüyle ona bel bağlamadan ilerliyor. Hatta Hunter filmde bu sendrom yerine sadece hamilelik üzerine gelgitler yaşasaydı bile yeterli olabilirdi. Pika sendromunu tetikleyen unsurlar arasında çocukluk travmalarının, suçluluk duygusunun, ebeveyn eksikliğinin, dışlanmanın da bulunuyor olmasının bilinciyle Mirabella-Davis, bu durumu senaryosu için bir koz haline getirmeyi başarıyor. Hunter'ın eşi ve ailesiyle ilgili negatifliği de sınıfsal bir çatı altında kurunca Hunter'ın yalnızlığı, dışlanmışlığı, Pika sendromu esnasında yaşadıkları, onunla baş edememesi daha da sivrilebiliyor ve anlamlanıyor. Özellikle Haley Bennett'in Hunter'a kattığı suni mutluluğu, cisimleri yutmaya yönelik engellemesi zor tutkuyu, geçmişin bastırılmışlığıyla iyice belirginleşen kederi iliklerimize kadar hissediyoruz. Çeşitli festivallerden genelde Carlo Mirabella-Davis ve Haley Bennett'in paylaştığı 16 ödül ve birçok adaylık alan Swallow, insanın kendisinin ya da başkalarının hataları sonucu oluşmuş travmalarının tetiklediği Pika benzeri birçok ilginç dışavurumun ilham verici senaryolar çıkarabileceğine güzel bir örnek.