Yönetmen: Alejandro Gomez Monteverde
Oyuncular: Eduardo Verástegui, Tammy Blanchard, Manny Perez, Angélica Aragón, Jaime Tirelli, Ramon Rodriguez
Senaryo: Alejandro Gomez Monteverde, Patrick Million, Leo Severino
Müzik: Stephan Altman
Ünlü bir futbol yıldızı olan Jose, menajeri ile birlikte 2 milyon dolarlık anlaşmasına giderken yolda trajik bir kaza yapmıştır. 4 yıl hapis yattıktan sonra ağabeyi Manny’nin New York’taki restoranının mutfağında şef olarak çalışmaya başlamış ve kendi çapında ün yapmıştır. Biz de filme bu noktada dahil oluruz. Aynı lokantada çalışan Nina, birkaç kez işe geç geldiğinden dolayı Manny tarafından kovulur. Bunu hazmedemeyen Jose, yoğun iş gününü bırakıp Nina’nın peşinden gider. Yıllar boyu kazanın etkisinden kurtulamamış Jose ile sevgilisi tarafından terk edilen ve o gün hamile olduğunu öğrenen Nina arasında dostça bir yakınlaşma başlar. İşte bu yakınlaşma filmde o kadar sağlam işlenmiş ki, kozmopolit New York dekorunda filizlenen hüzün dolu bir dostluğun aşka doğru dönüşmek ile dönüşmemek arasında kalan dramatik yapısı insanı duygulandırmadan edemiyor. ABD – Meksika ortak yapımı bu bağımsız film, özellikle Toronto gibi saygın bir festivalin 2006 gözdelerinden biri.
Meksikalı genç yönetmen Alejandro Gomez Monteverde’nin çektiği film, etnik kumaşını sadece hikayesinin olağan bir parçası olarak kullanmayı seçmiş, bunun yanında New York gibi iç içe geçmiş farklı kültürlerin buluştuğu bir devasa şehrin bireyi çiğneyip yutan sertliğine de atıfta bulunarak yürekleri ısıtan bir dram kulvarından sapmamış. Biraz klişe olacak ama böyle filmleri anlatmak için en doğru kelime “sıcacık” oluyor sanırım. Aşk, evlilik, çocuk, aile kavramlarını bu sıcacık ama dipten kendini hissettiren güçlü hüzün dalgalarıyla hikayesine başarıyla yedirmesi belki de en önemli özelliği. Fazla tanınmamış iki başrol oyuncusunun filmi taşıma görevleri de bir bağımsız yapıma göre kusursuz. Finalin biraz aceleye gelmiş görüntüsüne karşın, film sonrasında olayları kafamızda toparlayıp, çekilmemiş ama düşünüldüğü vakit çekildiğinde muhtemelen filmi gereksiz yere hantallaştıracak sahneleri de kafamızda canlandırmamızı sağlayabiliyor. Kısaca filmin finali, çok duygusal bir özet çıkarmış da denebilir. Üstelik bu final, filmin adıyla da çok manalı bir birliktelik kurmayı başarmış. Filmde dinginliğiyle ılık bir huzur veren şarkıların da atmosfere çok uyduğunu söyleyelim. Benzer bağımsız yapımlara ilgisi olanların kaçırmamalarını tavsiye ederim.
Ünlü bir futbol yıldızı olan Jose, menajeri ile birlikte 2 milyon dolarlık anlaşmasına giderken yolda trajik bir kaza yapmıştır. 4 yıl hapis yattıktan sonra ağabeyi Manny’nin New York’taki restoranının mutfağında şef olarak çalışmaya başlamış ve kendi çapında ün yapmıştır. Biz de filme bu noktada dahil oluruz. Aynı lokantada çalışan Nina, birkaç kez işe geç geldiğinden dolayı Manny tarafından kovulur. Bunu hazmedemeyen Jose, yoğun iş gününü bırakıp Nina’nın peşinden gider. Yıllar boyu kazanın etkisinden kurtulamamış Jose ile sevgilisi tarafından terk edilen ve o gün hamile olduğunu öğrenen Nina arasında dostça bir yakınlaşma başlar. İşte bu yakınlaşma filmde o kadar sağlam işlenmiş ki, kozmopolit New York dekorunda filizlenen hüzün dolu bir dostluğun aşka doğru dönüşmek ile dönüşmemek arasında kalan dramatik yapısı insanı duygulandırmadan edemiyor. ABD – Meksika ortak yapımı bu bağımsız film, özellikle Toronto gibi saygın bir festivalin 2006 gözdelerinden biri.
Meksikalı genç yönetmen Alejandro Gomez Monteverde’nin çektiği film, etnik kumaşını sadece hikayesinin olağan bir parçası olarak kullanmayı seçmiş, bunun yanında New York gibi iç içe geçmiş farklı kültürlerin buluştuğu bir devasa şehrin bireyi çiğneyip yutan sertliğine de atıfta bulunarak yürekleri ısıtan bir dram kulvarından sapmamış. Biraz klişe olacak ama böyle filmleri anlatmak için en doğru kelime “sıcacık” oluyor sanırım. Aşk, evlilik, çocuk, aile kavramlarını bu sıcacık ama dipten kendini hissettiren güçlü hüzün dalgalarıyla hikayesine başarıyla yedirmesi belki de en önemli özelliği. Fazla tanınmamış iki başrol oyuncusunun filmi taşıma görevleri de bir bağımsız yapıma göre kusursuz. Finalin biraz aceleye gelmiş görüntüsüne karşın, film sonrasında olayları kafamızda toparlayıp, çekilmemiş ama düşünüldüğü vakit çekildiğinde muhtemelen filmi gereksiz yere hantallaştıracak sahneleri de kafamızda canlandırmamızı sağlayabiliyor. Kısaca filmin finali, çok duygusal bir özet çıkarmış da denebilir. Üstelik bu final, filmin adıyla da çok manalı bir birliktelik kurmayı başarmış. Filmde dinginliğiyle ılık bir huzur veren şarkıların da atmosfere çok uyduğunu söyleyelim. Benzer bağımsız yapımlara ilgisi olanların kaçırmamalarını tavsiye ederim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder